Μία ακόμα πτυχή της ανθρώπινης συμπεριφοράς αποκαλύπτει μία νέα επιστημονική έρευνα, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος δεν έχει την τάση να εκδικείται, αλλά ο βαθμός της τιμωρίας που επιζητά συνδέεται με την ισχυροποίηση της θέσης του θύτη έναντι του θύματος.
Στην πραγματικότητα η επιθυμία του ανθρώπου για αντίποινα δεν βασίζεται απλά στην εκδίκηση. Η επιθυμία για τιμωρία φαίνεται να γίνεται περισσότερο έντονη όσο ενισχύεται ο δράστης έναντι του θύματος. όπως αναφέρεται στην έρευνα που δημοσιεύτηκε την Τετάρτη, 18 Ιουλίου, στην επιστημονική επιθεώρηση Biology Letters, σύμφωνα με το lifeslittlemysteries.com.
Σημειώνεται πως σύμφωνα με προηγούμενες μελέτες συμπεριφορές όπως η απάτη προκαλούν έντονα αρνητικά συναισθήματα στους ανθρώπους, που φέρονται να ικανοποιούνται με την τιμωρία του δράστη. Στο παρελθόν οι επιστήμονες δεν είχαν προσδιορίσει ποιος ήταν ο λόγος που ο άνθρωπος νιώθει ικανοποίηση με την τιμωρία.
Ήταν η ίδια η παραβίαση των κοινωνικών κανόνων ή μήπως η ισχυροποίηση του δράστη έναντι του θύματος; «Είναι η τιμωρία το αποτέλεσμα της εν γένει επιθυμίας μας για εκδίκηση ή κάνουμε επιμέρους κριτική ανάλογα με τη θέση που έχει βρεθεί ο δράστης σε σχέση με εμάς, ώστε να αποφασίσουμε αν θα τιμωρηθεί;», σημείωσε η επικεφαλής της έρευνας Nichola Raihani του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.
Για να μάθει την απάντηση, η Nichola Raihani και η Katherine McAuliffe, του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, πραγματοποίησαν μία έρευνα σε 560 εθελοντές τους οποίους χώρισαν σε ζευγάρια «απατεώνων και μη απατεώνων». Δόθηκε η δυνατότητα στους «απατεώνες» να κλέψουν από τους «μη απατεώνες» συντρόφους τους 20 cents και στη συνέχεια τα «θύματα» μπορούσαν να επιβάλουν μία ποινή 10 cents στους δράστες έως ότου συγκεντρωθεί τελικά το ποσό των 30 cents.
Επιπλέον τα ζευγάρια είχαν χωριστεί σε τρεις ομάδες. Στη πρώτη οι «απατεώνες» είχαν λιγότερα λεφτά από τα «θύματα» ακόμα και μετά την αφαίρεση των 20 cents, στη δεύτερη «απατεώνες» και «θύματα» είχαν τα ίδια χρήματα μετά την κλοπή, ενώ μόνο στην τελευταία ομάδα ο «απατεώνας» γινόταν πλουσιότερος από το «θύμα» μετά την αφαίρεση των 20 cents.
Στις δύο πρώτες ομάδες περίπου το ίδιο ποσοστό των «θυμάτων» ζήτησε την τιμωρία των «απατεώνων» ανεξάρτητα αν αυτοί είχαν επιλέξει τελικά να εξαπατήσουν το ζευγάρι τους ή όχι. Σύμφωνα με τους ερευνητές αυτή είναι η βάση της επιθυμίας μας για τιμωρία, η τήρηση των κανόνων.
Ωστόσο στην τρίτη ομάδα, που τα χρήματα των «απατεώνων», μετά την αφαίρεση των 20 cents, ξεπέρασαν αυτά των θυμάτων, το ποσοστό που ζήτησε την τιμωρία των δραστών υπερδιπλασιάστηκε.
Όπως αναφέρουν οι ερευνητές τα αποτελέσματα ενισχύουν την άποψη πως η απόφασή μας για τιμωρία πηγάζει από την αποστροφή μας στην αδικία. Ενοχλούμαστε έντονα όταν κάποιος με απάτη καταφέρνει να βρεθεί σε καλύτερη θέση έναντι του θύματος του. Αλλά σε περίπτωση που η απάτη δεν δώσει «προβάδισμα» στον δράστη τότε η αντίδρασή μας μετριάζεται.
Πηγη
Στην πραγματικότητα η επιθυμία του ανθρώπου για αντίποινα δεν βασίζεται απλά στην εκδίκηση. Η επιθυμία για τιμωρία φαίνεται να γίνεται περισσότερο έντονη όσο ενισχύεται ο δράστης έναντι του θύματος. όπως αναφέρεται στην έρευνα που δημοσιεύτηκε την Τετάρτη, 18 Ιουλίου, στην επιστημονική επιθεώρηση Biology Letters, σύμφωνα με το lifeslittlemysteries.com.
Σημειώνεται πως σύμφωνα με προηγούμενες μελέτες συμπεριφορές όπως η απάτη προκαλούν έντονα αρνητικά συναισθήματα στους ανθρώπους, που φέρονται να ικανοποιούνται με την τιμωρία του δράστη. Στο παρελθόν οι επιστήμονες δεν είχαν προσδιορίσει ποιος ήταν ο λόγος που ο άνθρωπος νιώθει ικανοποίηση με την τιμωρία.
Ήταν η ίδια η παραβίαση των κοινωνικών κανόνων ή μήπως η ισχυροποίηση του δράστη έναντι του θύματος; «Είναι η τιμωρία το αποτέλεσμα της εν γένει επιθυμίας μας για εκδίκηση ή κάνουμε επιμέρους κριτική ανάλογα με τη θέση που έχει βρεθεί ο δράστης σε σχέση με εμάς, ώστε να αποφασίσουμε αν θα τιμωρηθεί;», σημείωσε η επικεφαλής της έρευνας Nichola Raihani του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.
Για να μάθει την απάντηση, η Nichola Raihani και η Katherine McAuliffe, του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, πραγματοποίησαν μία έρευνα σε 560 εθελοντές τους οποίους χώρισαν σε ζευγάρια «απατεώνων και μη απατεώνων». Δόθηκε η δυνατότητα στους «απατεώνες» να κλέψουν από τους «μη απατεώνες» συντρόφους τους 20 cents και στη συνέχεια τα «θύματα» μπορούσαν να επιβάλουν μία ποινή 10 cents στους δράστες έως ότου συγκεντρωθεί τελικά το ποσό των 30 cents.
Επιπλέον τα ζευγάρια είχαν χωριστεί σε τρεις ομάδες. Στη πρώτη οι «απατεώνες» είχαν λιγότερα λεφτά από τα «θύματα» ακόμα και μετά την αφαίρεση των 20 cents, στη δεύτερη «απατεώνες» και «θύματα» είχαν τα ίδια χρήματα μετά την κλοπή, ενώ μόνο στην τελευταία ομάδα ο «απατεώνας» γινόταν πλουσιότερος από το «θύμα» μετά την αφαίρεση των 20 cents.
Στις δύο πρώτες ομάδες περίπου το ίδιο ποσοστό των «θυμάτων» ζήτησε την τιμωρία των «απατεώνων» ανεξάρτητα αν αυτοί είχαν επιλέξει τελικά να εξαπατήσουν το ζευγάρι τους ή όχι. Σύμφωνα με τους ερευνητές αυτή είναι η βάση της επιθυμίας μας για τιμωρία, η τήρηση των κανόνων.
Ωστόσο στην τρίτη ομάδα, που τα χρήματα των «απατεώνων», μετά την αφαίρεση των 20 cents, ξεπέρασαν αυτά των θυμάτων, το ποσοστό που ζήτησε την τιμωρία των δραστών υπερδιπλασιάστηκε.
Όπως αναφέρουν οι ερευνητές τα αποτελέσματα ενισχύουν την άποψη πως η απόφασή μας για τιμωρία πηγάζει από την αποστροφή μας στην αδικία. Ενοχλούμαστε έντονα όταν κάποιος με απάτη καταφέρνει να βρεθεί σε καλύτερη θέση έναντι του θύματος του. Αλλά σε περίπτωση που η απάτη δεν δώσει «προβάδισμα» στον δράστη τότε η αντίδρασή μας μετριάζεται.
Πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου